(ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ)
Σε συνέχεια των προηγούμενων άρθρων, γίνεται συζήτηση σχετικά με πιθανά οικονομικά μέτρα μια εναλλακτικής οικονομικής πολιτικής σε σχέση με αυτήν που επιβάλλει το μνημόνιο.
Η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας είναι ένα μεγάλο αγκάθι αλλά μπορεί να αποτελέσει και καλή λύση ανάγκης για το ελληνικό δημόσιο. Και τι εννοώ… Υπάρχουν πολλές υπηρεσίες που πληρώνουν υπέρογκα ποσά σε ενοίκια για στέγαση σε κέντρα πόλεων. Η μετεγκατάσταση πολλών υπηρεσιών σε κτήρια του δημοσίου μπορεί να εξοικονομήσει αρκετά κονδύλια που προορίζονται μέσα από τον ετήσιο προϋπολογισμό του κράτους για ενοίκια. Η αξιοποίηση μεγάλων εκτάσεων, όπως αυτή του Ελληνικού, μέσω παραχώρησης σε ιδιωτικές εταιρίες επίσης θα αποφέρει έσοδα ειδικά εάν προωθηθούν έργα όπως: κατασκευή αιολικών και ηλιακών πάρκων από ιδιώτες έναντι κάποιο ενοικίου και προσφοράς πράσινης ενέργειας για την ηλεκτροδότηση των γύρω περιοχών (έτσι ώστε να αποφορτιστεί και το περιφερειακό δίκτυο της ΔΕΗ) και κατασκευή πιστών Formula 1 και Moto GP και ενοικίασή τους στην ομοσπονδία της FIA μπορεί να αποφέρει έσοδα μέχρι και 140 εκατ. Ευρώ το χρόνο.
Στο κομμάτι των αποκρατικοποιήσεων πρέπει να υπάρξει περισσότερη κινητοποίηση. Η απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας σε συνδυασμό με πώληση της ΔΕΗ σε ιδιώτες επενδυτές μπορεί να εξαλείψει το μονοπώλιο στην αγορά ενέργειας και να δημιουργήσει οιονεί ανταγωνισμό. Επίσης καιρός είναι να δοθεί και βάση μεγάλη στον ορυκτό πλούτο της χώρας. Και μιλάω φυσικά για τα πιθανά κοιτάσματα χρυσού στην περιοχή της Χαλκιδικής όπως επίσης και τα κοιτάσματα αργού πετρελαίου νότια της Κρήτης. Βάσει μίας επιστημονικής μελέτης που είχε σταλεί στο Υπουργείο Ανάπτυξης, πριν από ένα χρόνο, μια ενδεχόμενη επένδυση σε φυσικό αέριο στο θαλάσσιο χώρο του Αιγαίου μπορεί να αποφέρει οφέλη που αντιστοιχούν σε πλήρη αποπληρωμή του ελληνικού χρέους και μπορεί να αποτελέσει κινητήριο κεφάλαιο για επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας. Επίσης πολύ βασικό είναι καταλάβουμε το είδος της οικονομίας που αντιπροσωπεύουμε σαν χώρα και εκεί μετά να δοθεί η βάση της παραγωγικής διαδικασίας. Είμαστε μία χώρα καθαρά αγροτική – τουριστική – ναυτιλιακή ας δοθεί βάση σε αυτά μέσω κατάλληλων επενδύσεων έτσι ώστε να ξεκινήσει η ελληνική οικονομία από μία παραγωγική βάση κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της και όχι μια οικονομία που το μόνο πράγμα που παρήγαγε για τόσα χρόνια ήταν μόνο γραφειοκρατία και παραοικονομία.
Φυσικά το θέμα είναι το κατά πόσο θα εξασφαλισθούν τα εν λόγω χρήματα. Το ζήτημα είναι κατά πόσο η ελληνική κυβέρνηση και περισσότερο η Κομισιόν είναι διατιθέμενες να σώσουν την οικονομία και όχι τις τράπεζες. Από το 170% του ΑΕΠ που αντιστοιχεί σε ελληνικό χρέος σχεδόν το 90% ανήκει σε τοκοχρεολύσια ενώ βάσει σχεδίου για το haircut κατά 50% του χρέους, το πραγματικό χρέος θα φτάσει (αν κριθεί επιτυχές το PSI) στο 125% του ΑΕΠ – δηλαδή σε επίπεδα του 2009 όταν και η Ελλάδα μπήκε στο μνημόνιο. Μπήκαμε δηλαδή σε ένα χρηματοοικονομικό φαύλο κύκλο που το μόνο που μας δίνει είναι περισσότερη ύφεση (ξεκινήσαμε με -3% και θα φτάσουμε μέχρι το τέλος του 2011 στο -7,5% βάσει εκτιμήσεων του ΔΝΤ). Ας πάρουμε λοιπόν την πρωτοβουλία μέσω διεθνών νόμων οικονομικού δικαίου να μηδενίσουμε τελείως κόστος και βάρος των τοκοχρεολυσίων και να προχωρήσουμε σε ριζική αναδιάρθρωση του χρέους έτσι ώστε να φύγει από πάνω μας ένα ασύμφορο βάρος. Το έλλειμμα και η επιμονή των Γερμανών για μηδενισμό του δεν αποτελεί και δεν θα έπρεπε να αποτελεί άμεση προτεραιότητα για την ελληνική κυβέρνηση μιας και τείνει θα αυξήσει το χρέος σε περίοδο ύφεσης. Εδώ και πάλι μπαίνει η εξίσωση Y = C + I + G + X – M στην ανάλυση μέσω της μεταβλητής C. Η κατανάλωση εξαρτάται από το επίπεδο εισοδήματος Y ως συνάρτηση της φορολογίας T που επιβάλλει η κυβέρνηση προκειμένου είτε να καλύψει ένα επίπεδο δημοσίων δαπανών G , είτε να καλύψει κάποιο υπέρογκο δημοσιονομικό έλλειμμα, άρα C = f(Y - T). Σε μια οικονομία με ύφεση -7,5% και τα βασικά μεγέθη I,G,X – M μειωμένα και σαφώς μειωμένη κατανάλωση C, το έλλειμμα μεγαλώνει όπως επίσης αυξάνεται και η ζήτηση από μεριάς της ελληνικής κυβέρνησης για εξεύρεση δανειακών κεφαλαίων αυξάνοντας ακόμα περισσότερο το χρέος.
Καταλήγοντας, τα πράγματα μπορούν να οργανωθούν καλύτερα αρκεί να δοθεί βάση στα ουσιώδη για την ελληνική οικονομία και αφεθούν λίγο στην άκρη οι τράπεζες. Καιρός είναι πλέον να διαχωριστεί η πολιτική από την οικονομική και να παρθούν αποφάσεις με βάση το καλύτερο οικονομικό συμφέρον της Ελλάδας. Η νοοτροπία του «ραγιά» θα πρέπει να αποτιναχτεί από πάνω μας, μια νοοτροπία που το πολιτικό μας σύστημα μας επέβαλλε και μας έκανε δέσμιους μιας πολιτικής ολιγαρχίας της ΕΕ και των τραπεζών. Ο καιρός απαιτεί ανθρώπους τεχνοκράτες στα τιμόνια της κυβέρνησης αλλά όμως τεχνοκράτες ανεξάρτητους και χωρίς δεσμούς με ΕΕ και ΔΝΤ, άνθρωποι γνώστες του τι χρειάζεται πραγματικά μια οικονομία, άνθρωποι με θάρρος προκειμένου να αντιταχθούν σε μια οικονομική πολιτική προτεκτοράτου και οικονομικού αδιεξόδου, οικονομολόγους φιλελεύθερους και κευνσιανούς ταυτόχρονα. Χρειάζεται ένα νέο δόγμα οικονομικής πολιτικής στο οποίο το «αόρατο χέρι» καθώς και η ελεύθερη αγορά θα κυριαρχεί αλλά με αμείλικτο κρατικό παρεμβατισμό σε περιόδους ανισορροπίας καθώς και σε περιπτώσεις αντι – ανταγωνιστικές, ένα κράτος τροχονόμου μεταξύ παραγωγικότητας - κέρδους και κερδοσκοπίας.
(ΤΕΛΟΣ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου