Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011

ΜΙΑ ΕΞΙΣΩΣΗ... 1000 ΛΕΞΕΙΣ (Part 4)

(ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ)
Σε συνέχεια των προηγούμενων άρθρων, γίνεται συζήτηση σχετικά με πιθανά οικονομικά μέτρα μια εναλλακτικής οικονομικής πολιτικής σε σχέση με αυτήν που επιβάλλει το μνημόνιο.

Η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας είναι ένα μεγάλο αγκάθι αλλά μπορεί να αποτελέσει και καλή λύση ανάγκης για το ελληνικό δημόσιο. Και τι εννοώ… Υπάρχουν πολλές υπηρεσίες που πληρώνουν υπέρογκα ποσά σε ενοίκια για στέγαση σε κέντρα πόλεων. Η μετεγκατάσταση πολλών υπηρεσιών σε κτήρια του δημοσίου μπορεί να εξοικονομήσει αρκετά κονδύλια που προορίζονται μέσα από τον ετήσιο προϋπολογισμό του κράτους για ενοίκια. Η αξιοποίηση μεγάλων εκτάσεων, όπως αυτή του Ελληνικού, μέσω παραχώρησης σε ιδιωτικές εταιρίες επίσης θα αποφέρει έσοδα ειδικά εάν προωθηθούν έργα όπως: κατασκευή αιολικών και ηλιακών πάρκων από ιδιώτες έναντι κάποιο ενοικίου και προσφοράς πράσινης ενέργειας για την ηλεκτροδότηση των γύρω περιοχών (έτσι ώστε να αποφορτιστεί και το περιφερειακό δίκτυο της ΔΕΗ) και κατασκευή πιστών Formula 1 και Moto GP και ενοικίασή τους στην ομοσπονδία της FIA μπορεί να αποφέρει έσοδα μέχρι και 140 εκατ. Ευρώ το χρόνο.

Στο κομμάτι των αποκρατικοποιήσεων πρέπει να υπάρξει περισσότερη κινητοποίηση. Η απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας σε συνδυασμό με πώληση της ΔΕΗ σε ιδιώτες επενδυτές μπορεί να εξαλείψει το μονοπώλιο στην αγορά ενέργειας και να δημιουργήσει  οιονεί ανταγωνισμό. Επίσης καιρός είναι να δοθεί και βάση μεγάλη στον ορυκτό πλούτο της χώρας. Και μιλάω φυσικά για τα πιθανά κοιτάσματα χρυσού στην περιοχή της Χαλκιδικής όπως επίσης και τα κοιτάσματα αργού πετρελαίου νότια της Κρήτης. Βάσει μίας επιστημονικής μελέτης που είχε σταλεί στο Υπουργείο Ανάπτυξης, πριν από ένα χρόνο, μια ενδεχόμενη επένδυση σε φυσικό αέριο στο θαλάσσιο χώρο του Αιγαίου μπορεί να αποφέρει οφέλη που αντιστοιχούν σε πλήρη αποπληρωμή του ελληνικού χρέους και μπορεί να αποτελέσει κινητήριο κεφάλαιο για επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας. Επίσης πολύ βασικό είναι καταλάβουμε το είδος της οικονομίας που αντιπροσωπεύουμε σαν χώρα και εκεί μετά να δοθεί η βάση της παραγωγικής διαδικασίας. Είμαστε μία χώρα καθαρά αγροτική – τουριστική – ναυτιλιακή ας δοθεί βάση σε αυτά μέσω κατάλληλων επενδύσεων έτσι ώστε να ξεκινήσει η ελληνική οικονομία από μία παραγωγική βάση κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της και όχι μια οικονομία που το μόνο πράγμα που παρήγαγε για τόσα χρόνια ήταν μόνο γραφειοκρατία και παραοικονομία.

Φυσικά το θέμα είναι το κατά πόσο θα εξασφαλισθούν τα εν λόγω χρήματα. Το ζήτημα είναι κατά πόσο η ελληνική κυβέρνηση και περισσότερο η Κομισιόν είναι διατιθέμενες να σώσουν την οικονομία και όχι τις τράπεζες. Από το 170% του ΑΕΠ που αντιστοιχεί σε ελληνικό χρέος σχεδόν το 90% ανήκει σε τοκοχρεολύσια ενώ βάσει σχεδίου για το haircut κατά 50% του χρέους, το πραγματικό χρέος θα φτάσει (αν κριθεί επιτυχές το PSI) στο 125% του ΑΕΠ – δηλαδή σε επίπεδα του 2009 όταν και η Ελλάδα μπήκε στο μνημόνιο. Μπήκαμε δηλαδή σε ένα χρηματοοικονομικό φαύλο κύκλο που το μόνο που μας δίνει είναι περισσότερη ύφεση (ξεκινήσαμε με -3% και θα φτάσουμε μέχρι το τέλος του 2011 στο -7,5% βάσει εκτιμήσεων του ΔΝΤ). Ας πάρουμε λοιπόν την πρωτοβουλία μέσω διεθνών νόμων οικονομικού δικαίου να μηδενίσουμε τελείως κόστος και βάρος των τοκοχρεολυσίων και να προχωρήσουμε σε ριζική αναδιάρθρωση του χρέους έτσι ώστε να φύγει από πάνω μας ένα ασύμφορο βάρος. Το έλλειμμα και η επιμονή των Γερμανών για μηδενισμό του δεν αποτελεί και δεν θα έπρεπε να αποτελεί  άμεση προτεραιότητα για την ελληνική κυβέρνηση μιας και τείνει θα αυξήσει το χρέος σε περίοδο ύφεσης. Εδώ και πάλι μπαίνει η εξίσωση  Y = C + I + G + X M  στην ανάλυση μέσω της μεταβλητής C. Η κατανάλωση εξαρτάται από το επίπεδο εισοδήματος Y ως συνάρτηση της φορολογίας T που επιβάλλει η κυβέρνηση προκειμένου είτε να καλύψει ένα επίπεδο δημοσίων δαπανών G , είτε να καλύψει κάποιο υπέρογκο δημοσιονομικό έλλειμμα, άρα C = f(Y - T). Σε μια οικονομία με ύφεση -7,5% και τα βασικά μεγέθη I,G,XM μειωμένα και σαφώς μειωμένη κατανάλωση C, το έλλειμμα μεγαλώνει όπως επίσης αυξάνεται και η ζήτηση από μεριάς της ελληνικής κυβέρνησης για εξεύρεση δανειακών κεφαλαίων αυξάνοντας ακόμα περισσότερο το χρέος.

Καταλήγοντας, τα πράγματα μπορούν να οργανωθούν καλύτερα αρκεί να δοθεί βάση στα ουσιώδη για την ελληνική οικονομία και αφεθούν λίγο στην άκρη οι τράπεζες. Καιρός είναι πλέον να διαχωριστεί η πολιτική από την οικονομική και να παρθούν αποφάσεις με βάση το καλύτερο οικονομικό συμφέρον της Ελλάδας. Η νοοτροπία του «ραγιά» θα πρέπει να αποτιναχτεί από πάνω μας, μια νοοτροπία που το πολιτικό μας σύστημα μας επέβαλλε και μας έκανε δέσμιους μιας πολιτικής ολιγαρχίας της ΕΕ και των τραπεζών. Ο καιρός απαιτεί ανθρώπους τεχνοκράτες στα τιμόνια της κυβέρνησης αλλά όμως τεχνοκράτες ανεξάρτητους και χωρίς δεσμούς με ΕΕ και ΔΝΤ, άνθρωποι γνώστες του τι χρειάζεται πραγματικά μια οικονομία, άνθρωποι με θάρρος προκειμένου να αντιταχθούν σε μια οικονομική πολιτική προτεκτοράτου και οικονομικού αδιεξόδου, οικονομολόγους φιλελεύθερους και κευνσιανούς ταυτόχρονα. Χρειάζεται ένα νέο δόγμα οικονομικής πολιτικής στο οποίο το «αόρατο χέρι» καθώς και η ελεύθερη αγορά θα κυριαρχεί αλλά με αμείλικτο κρατικό παρεμβατισμό σε περιόδους ανισορροπίας καθώς και σε περιπτώσεις αντι – ανταγωνιστικές, ένα κράτος τροχονόμου μεταξύ παραγωγικότητας - κέρδους και κερδοσκοπίας.

(ΤΕΛΟΣ)
(Πηγή εικόνων -  prodromikos.wordpress.com, efthimia.gr)

Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2011

Ο "ΧΡΥΣΟΣ" ΕΥΡΩΠΑΙΚΟΣ ΚΑΝΟΝΑΣ

Μια νέα μέρα αρχίζει για την Ευρώπη καθώς έχουμε και επισήμως, από χθες, συμφωνία για την αναθεωρημένη συνθήκη της Λισαβόνας. Η νέα συνθήκη δεσμεύει τα 23 κράτη μέλη της ΕΕ να τηρούν ισοσκελισμένους προϋπολογισμός ενώ δίδεται το περιθώριο για την δημιουργία ενός διαρθρωτικού ελλείμματος της τάξης του 0,5% του ΑΕΠ. Ο «Χρυσός» κανόνας για τα δημοσιονομικά της Ευρωζώνης, δεσμεύει πλέον τα κράτη μέλη να τηρούν αυστηρές διαδικασίες δημοσιονομικής πειθαρχίας ενώ σε περίπτωση παράβασης των εν λόγω κανόνων, προβλέπεται αποπομπή στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για επιβολή αυστηρών κυρώσεων. Ειδικά στην περίπτωση των κρατών μελών της Ευρωζώνης οι κυρώσεις μπορούν να φτάσουν μέχρι και σε έξοδο από το Ευρώ. Επίσης θεσμοθετείται και το νέο Ευρωπαϊκό Ταμείο Σταθερότητας (ΕΤΜ) το οποίο πρόκειται να αντικαταστήσει το ήδη υπάρχον EFSF. Με βάση δημοσίευμα της εφημερίδας «Καθημερινή» τα βασικά σημεία της νέας συνθήκης, που θα καταρτισθεί τον Μάρτιο του 2012, περιλαμβάνουν τα εξής:

- Οι 17 χώρες της ευρωζώνης θα προχωρήσουν σε μια «Ένωση δημοσιονομικής σταθερότητας» με «ενισχυμένη διακυβέρνηση για να ενθαρρύνουν τη δημοσιονομική πειθαρχία» αλλά και «την ισχυρότερη ανάπτυξη, το μεγαλύτερο ανταγωνισμό και την κοινωνική συνοχή».

- Κάθε χώρα-μέλος της ευρωζώνης δεσμεύεται να υιοθετήσει ένα «νέο δημοσιονομικό κανόνα», τον αποκαλούμενο και «χρυσό κανόνα». Η ρύθμιση αυτή πρέπει να ενταχθεί στο Σύνταγμα των χωρών. Μέχρι στιγμής μόνο η Γερμανία και η Ισπανία έχουν υιοθετήσει τέτοιους κανόνες. Οι κανόνες αυτοί πρέπει να είναι κοινοί: ο γενικός προϋπολογισμός θα πρέπει να είναι ισοσκελισμένος ή πλεονασματικός. Ωστόσο, οι χώρες μπορούν να παρουσιάζουν ένα «διαρθρωτικό έλλειμμα» που δεν θα ξεπερνά το 0,5% του ΑΕΠ. Ο γερμανικός «χρυσός κανόνας», για παράδειγμα, ορίζει ότι το ανώτατο ετήσιο διαρθρωτικό έλλειμμα δεν μπορεί να ξεπερνά το 0,35% του ΑΕΠ, αρχής γενομένης από το 2016.

- Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο θα είναι αρμόδιο να επαληθεύει αν ο δημοσιονομικός κανόνας κάθε χώρας ανταποκρίνεται στις αρχές που ορίζει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Οι Βρυξέλλες θα προτείνουν επίσης ένα χρονοδιάγραμμα με βάση το οποίο οι χώρες θα συγκλίνουν προς ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς. Οι κυβερνήσεις που θα μπουν στο στόχαστρο λόγω υπερβολικών ελλειμμάτων θα πρέπει να παρουσιάσουν ένα πρόγραμμα δομικών μεταρρυθμίσεων το οποίο θα τεθεί υπό την επίβλεψη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου.

- Θα επιβάλλονται πιο συστηματικές κυρώσεις για τις χώρες τα ελλείμματα των οποίων ξεπερνούν το προκαθορισμένο όριο του 3% του ΑΕΠ ή των οποίων το έλλειμμα διογκώνεται υπερβολικά. Οι κυρώσεις αυτές, που θα προτείνονται από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, θα επιβάλλονται αυτόματα εκτός και αν διαφωνεί με αυτές μια «ειδική πλειοψηφία» των χωρών μελών της ευρωζώνης. Μέχρι σήμερα αρκούσε απλή πλειοψηφία για να σταματήσει τις κυρώσεις.

- Οι προτάσεις των Βρυξελλών για την ενίσχυση της παρακολούθησης των εθνικών προϋπολογισμών, ακόμη και στο στάδιο της προετοιμασίας τους, θα «εξεταστούν γρήγορα» από τις κυβερνήσεις. Εφόσον η Ευρωπαϊκή Επιτροπή «διαπιστώσει ιδιαίτερα σοβαρές παραβιάσεις του Συμφώνου σταθερότητας και ανάπτυξης», θα μπορεί να ζητά αναθεώρηση του σχεδίου του προϋπολογισμού.
 (Πηγή εφημ. Καθημερινή)

Στην πολιτική πλευρά, τώρα, της συνόδου υπάρχουν νικητές και ηττημένοι. Στην μεριά των κερδισμένων ανήκουν Μέρκελ και Σαρκοζί οι οποίοι πλέον γίνονται και οι μοναδικοί παίκτες στην Ευρωπαϊκό παιχνίδι. Ειδικά η γερμανική πλευρά βγαίνει στα σημεία κερδισμένη καθώς πέτυχε αυτά που επιδίωκε με ελάχιστες υποχωρήσεις όπως η δυνατότητα υποχρεωτικής συμμετοχής του ιδιωτικού τομέα σε μελλοντικές αναδιαρθρώσεις χρεών κρατών μελών του Ευρώ. Στο μπλοκ των κερδισμένων μπαίνει και ο Κεντρικός Τραπεζίτης της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι καθώς αποκτά πλέον την διαχείριση των 2 ταμείων ΕΤΣ και ΕΤΧ κίνηση η οποία και επικύρωσε την κίνησή του, μια μέρα πριν, να μειώσει το βασικό ευρωπαϊκό επιτόκιο στο 1% κάνοντας τον κύριο οικονομικό διαχειριστή του Ευρώ. Η μεγάλη χαμένη είναι η Βρετανία, η οποία και απομονώνεται πλέον επίσημα από την υπόλοιπη Ευρώπη ύστερα και από άρνηση της για συναίνεση στην νέα Συνθήκη, παραπέμποντας στις εποχές Θάτσερ.

Το σίγουρο είναι ότι πλέον η Γερμανία έκοψε και έρανε την Ευρώπη στα μέτρα της εξασφαλίζοντας το κλαμπ του Βορρά από μελλοντικές κρίσεις χρέους και θέτοντας τις διαχωριστικές γραμμές μεταξύ υπάκουων και ανυπάκουων, δημοσιονομικά, κρατών μελών. Φυσικά το καμπανάκι για άλλη μια φορά χτυπά για την Ελλάδα καθώς η επικύρωση της νέας συνθήκης θέτει σε καθεστώς πολυετούς λιτότητας την ελληνική οικονομία ενώ ενδεχομένως να σηματοδοτεί και νέα μέτρα προκειμένου να εξασφαλισθούν, σχετικά γρήγορα, οι στόχοι του μνημονίου. Το βασικό θέμα όμως από εδώ και πέρα είναι αν η εν λόγω κίνηση θα σταθεροποιήσει την εμπιστοσύνη των αγορών απέναντι στην Ευρωζώνη και θα αποτελέσει το πρώτο βήμα (ουσιαστικό αυτή την φορά) για έξοδο από την κρίση χρέους. 

Προσωπική εκτίμηση είναι ότι δεν θα αλλάξει κάτι ουσιαστικό, μιας και η νέα συνθήκη κάνει επίσημη πλέον πολιτική της ΕΕ τον γερμανικό «μερκαντιλισμό» και δημοσιονομικό προστατευτισμό, πράγμα το οποίο ήταν κάτι σαν η σκιώδης οικονομική πολιτική της ΕΕ τα τελευταία 2 χρόνια. Απόδειξη, το γεγονός ότι με την ίδια πολιτική επιβολής δημοσιονομικής πειθαρχίας στις περισσότερες χώρες του Ευρώ, οι αγορές προεξοφλούν περισσότερη ύφεση (τα spread αυξάνονται) και οι οίκοι αξιολόγησης απειλούν με υποβαθμίσεις το σύνολο των κρατών μελών της Ευρωζώνης. Ίσως τελικά η ύπαρξη μιας Ευρώπης 2 ταχυτήτων να είναι επιτακτική προκειμένου να διαλυθούν οι διαρθρωτικές οικονομικές ανομοιογένειες μεταξύ των κρατών του Βορρά και κρατών του Νότου.


Πέμπτη 8 Δεκεμβρίου 2011

ΜΙΑ ΕΞΙΣΩΣΗ... 1000 ΛΕΞΕΙΣ (Part 3)

(ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ)

Μέχρι τώρα, με βάση τα 2 προηγούμενα άρθρα, είδαμε ότι η επιλογή και η επιμονή σε μια αδιέξοδη οικονομική πολιτική οδηγεί σε στρέβλωση των βασικών μεγεθών μιας οικονομίας. Και εδώ πλέον εισέρχεται το ερώτημα τι θα μπορούσε να γίνει διαφορετικό;

Αν το θέμα εξεταστεί κυρίως και μόνο από οικονομικής απόψεως, την λύση την δίνει ίδια η θεωρία μέσω της εξίσωσης του εισοδήματος Y = C + I + G + X M. Την πρώτη απάντηση την δίνει το Χ –Μ  καθώς λογική «αναδεικνύω» τα ελληνικά προϊόντα και «προτιμώ» αυτά οδηγούν σε μείωση των εισαγωγών τουλάχιστον σε αγαθά τα οποία μπορούν να παραχθούν και εγχώρια (π.χ. ζαρζαβατικά, κρασί, λάδι, γάλα, τυροκομικά, κρέατα,  βαμβάκι, καπνά κ.α.). Παράλληλα η υιοθέτηση μιας καμπάνιας διαφήμισης (κυρίως από μεριάς των αγροτικών συνεταιρισμών) και έντονης προώθησης των ελληνικών προϊόντων προς τα έξω καθώς επίσης και δημιουργία συγκριτικού πλεονεκτήματος μέσω της ειδίκευσης (π.χ. ηλιακή και αιολική ενέργεια, εκτροφή σαλιγκαριών – αποτελούν έδεσμα σε Γαλλία με τεράστια ζήτηση, καλλιέργεια μανιταριών και τυποποίησή τους κ.α. Για όλα αυτά υπάρχουν κοινοτικά κονδύλια που χρηματοδοτούν έως και 50% του κόστους της επένδυσης). Αυτά οδηγούν σε αύξηση των εξαγωγών και συνολικά σε εμπορικό πλεόνασμα (άρα Χ –Μ > 0).

Το κράτος θα πρέπει να εξορθολογήσει την λειτουργία του, αυτό σημαίνει πώς για να γίνει αποτελεσματικό θα πρέπει να καθιερώσει ένα πλαίσιο επενδύσεων τύπου fast track με κίνητρα την ελάχιστη γραφειοκρατία, την επιτάχυνση των διαδικασιών αξιολόγησης επενδυτικών σχεδίων και ελαστικότερους φορολογικούς συντελεστές. Μια σκέψη θα ήταν η μείωση του φόρου των επιχειρήσεων με παράλληλη όμως αύξηση των προσλήψεων (κατά το ποσό μείωσης του φόρου δηλ. π.χ. -5% στο φόρο +5% στις προλήψεις) με ελάχιστη σύμβαση 1 χρόνου (επιχειρησιακού τύπου σύμβασης). Επίσης για τον επαναπατρισμό των κεφαλαίων θα μπορούσε να υπάρξει κάποιος διακανονισμός με τις επιχειρήσεις ή τους μεγαλοκαταθέτες του τύπου – μείωση του φόρου καταθέσεων σε επίπεδα ανταγωνιστικά σε σχέση με την Ελβετία (ή με άλλους φορολογικούς παραδείσους) με αντάλλαγμα την αγορά, από μεριάς επιχειρήσεων και μεγαλοκαταθετών, εντόκων γραμματίων του ελληνικού δημοσίου 6μηνης (τουλάχιστον) διάρκειας με επιτόκιο χαμηλότερο από εκείνο της αγοράς. Με όλα αυτά τα μέτρα εξασφαλίζεται η αύξηση της κατανάλωσης (C) μέσω της αύξησης της απασχόλησης ενώ οι επενδύσεις (I) αποκτούν ένα ευέλικτο χαρακτήρα που επιταχύνει έτσι τους ρυθμούς ανάκτησης της αγοράς και αυξάνουν ακόμα περισσότερο την πιθανότητα θετικών ρυθμών ανάπτυξης.

Τέλος υπάρχει και το θέμα των δημοσίων δαπανών (G). Εδώ, όπως προαναφέρθηκε και παραπάνω, θα πρέπει να υπάρξει αναδιάρθρωση των δαπανών. Δυστυχώς το τεράστιο μέγεθος του δημοσίου τομέα κάνει επιτακτική την μείωση του μέσω μιας μορφής εφεδρείας που να συνοδεύεται από υποχρεωτική συνταξιοδότηση για τρίτη ηλικία π.χ. από 60 ετών και άνω, εθελοντική για μεσήλικες (από 50 ετών και άνω) ή υπαγωγή σε καθεστώς εφεδρείας με καταβολή του 60% του βασικού μισθού και τέλος για τις ηλικίες από 49 ετών και κάτω, εκτενής ετήσια αξιολόγηση των υπαλλήλων (στα πρότυπα του ιδιωτικού τομέα) με ανακατανομή τους σε όλη την επικράτεια σε φορείς και παραρτήματα υπηρεσιών που υπολειτουργούν (αποσυμφόρηση των υπηρεσιών των μεγάλων αστικών κέντρων). Φυσικά η χρηματοδότηση των μέτρων αυτών μπορεί, σε πρώτη φάση, να καλυφτεί μέσω βραχυχρόνιου δανεισμού (εντόκων γραμματίων δημοσίου) και από την συγκέντρωση κονδυλίων από την αποκοπή των επιδομάτων μπόνους ανωτάτων στελεχών των δημοσίων φορέων που όμως θα εξαιρεθούν από το καθεστώς της εφεδρείας. Η κατάργηση του θεσμού της μονιμότητας είναι επίσης επιτακτική καθώς η ανάγκη επιβίωσης σε ένα εργασιακό περιβάλλον ανταγωνιστικό αυξάνει την παραγωγικότητα, μειώνει την αδράνεια και κάνει τον δημόσιο τομέα περισσότερο ευέλικτο. Στο κομμάτι των ΔΕΚΟ, εδώ θα πρέπει να υπάρξει ένας βασικός διαχωρισμός όσο αφορά την κερδοφορία ή όχι των ΔΕΚΟ. Υπάρχουν 3 κατηγορίες εδώ: επιχειρήσεις & φορείς κερδοφόρες, ζημιογόνες και κάποιες που λειτουργούν στο επίπεδο του κόστους. Η διατήρηση των πρώτων είναι προφανής, για τις δεύτερες θα πρέπει να είτε να κλείσουν είτε να απορροφηθούν μερικώς (μερικές βασικές λειτουργίες τους κυρίως) από τις κερδοφόρες ενώ οι τελευταίες θα πρέπει να αναδιαρθρωθούν κυρίως μέσω της εκχώρησης του μάνατζμεντ σε ιδιώτες.

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…)

Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2011

ΜΙΑ ΕΞΙΣΩΣΗ... 1000 ΛΕΞΕΙΣ (Part 2)

(ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ…)

Όπως αναφέρθηκε και στο προηγούμενο άρθρο, οι βασικές μεταβλητές της οικονομίας είναι η κατανάλωση (C), οι ιδιωτικές επενδύσεις (I), οι δημόσιες δαπάνες (G) και το εμπορικό πλεόνασμα (ή έλλειμμα) (X M). Και τα τέσσερα αυτά μεγέθη έχουν θετική συναρτησιακή σχέση με το συνολικό παραγόμενο εισόδημα και δρώντας καταλυτικά το αυξάνουν (ή το μειώνουν σε περιόδους υφέσεων και κρίσεων όπου όλα τα μεγέθη φθίνουν) γεγονός που σηματοδοτεί ανάπτυξη (ή ύφεση) όπως ορίζει η εξίσωση Y = C + I + G + X M. Προχωρώντας στην περίπτωση της Ελλάδας, παρατηρείται μια σειρά λανθασμένων πολιτικών σε οικονομικό κυρίως κομμάτι που οδηγούν στην τωρινή φάση, εκείνη της μνημονιακής εποχής όπου η ελληνική οικονομία συρρικνώνεται ολοένα και περισσότερο σε όλους τους τομείς και βυθίζεται ακόμα πιο βαθειά στην ύφεση.

Η αιτία του κακού φυσικά είναι μία από τις βασικές μεταβλητές στην θεμελιώδη εξίσωση του εισοδήματος, η μεταβλητή των δημοσίων δαπανών (G). Προκειμένου να περικοπούν οι δημόσιες δαπάνες – σπατάλες, λόγω δημοσιονομικής πειθαρχίας όπως ορίζει η τρόικα, γίνεται εντατικοποίηση της φορολογικής πολιτικής (μέσω αυξήσεων στο ΦΠΑ, μείωσης του αφορολογήτου ορίου, καταβολή έκτατης εισφοράς κ.α.) γεγονός που περιορίζει αρκετά την ροπή των καταναλωτών για κατανάλωση (C) λόγω μείωσης του εισοδήματός τους. Αντιστοίχως οι ελάχιστες καταθέσεις που σώζονται στις τράπεζες, με την φορολογική επιβάρυνση μειώνονται ακόμα περισσότερο οδηγώντας έτσι σε κλείσιμο της κάνουλας παροχής δανείων προς τις επιχειρήσεις και τελικώς την μείωση της μεταβλητής των επενδύσεων (I). Αποτέλεσμα το ΑΕΠ να μειώνεται συνεχώς μίας και όλη  η διαδικασία έχει κυκλική επίδραση και δρα πολλαπλασιαστικά σε όλα τα μεγέθη της οικονομίας. Αυτό είναι και το βασικό επακόλουθο μιας πολιτικής που επιβάλλει δημοσιονομική πειθαρχία χωρίς όρους σε περίοδο κρίσης.

Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι στην βάση του κανονιστικό αλλά ουσιαστικό. Η οικονομία έχει ανάγκη από ρύθμιση και αναδιάρθρωση με σκοπό την επίτευξη θετικών ρυθμών ανάπτυξης αλλά και δημοσιονομικής πειθαρχίας μέσω της διατήρησης του επιπέδου των δημοσίων δαπανών σε κανονικά πλαίσια (βάση συνθήκης Μάαστριχτ). Για να γίνει αυτό πρέπει να σταματήσει ή να αναθεωρηθεί η λογική του μνημονίου. Το κούρεμα του χρέους κατά 50% δεν είναι από μόνο του λύση, αλλά αποτελεί μια «καλή» αρχή για να σχηματιστεί ένα γενικότερο πλαίσιο ανάπτυξης. Τα φορολογικά μέτρα πρέπει να σταθεροποιηθούν πλέον, πρώτον διότι με φθίνουσα την φορολογική ικανότητα του έλληνα μακροπρόθεσμα εξαλείφεται ο μοναδικός μηχανισμός εσόδων του κράτους, δεύτερον δεν αποδίδουν διότι ο μηχανισμός είσπραξης «μπάζει» και τρίτον, η λογική (κυρίως του Έλληνα) λέει πως όταν τα μέτρα γίνονται δυσβάσταχτα για την τσέπη, η ροπή για φοροδιαφυγή αυξάνεται. Γενικότερα ο οριζόντιος χαρακτήρας περικοπών που έχει το μνημόνιο πρέπει αν όχι να εγκαταλειφθεί τουλάχιστον να επαναδιαπραγματευθεί. 

(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…)

Προβολές σελίδας