Τρίτη 5 Απριλίου 2011

Η Πολιτική πλευρά της Οικονομικής Νο2

Σε συνέχεια του προηγούμενου άρθρου με τον ίδιο τίτλο, ιδού ένα αστείο ντοκουμέντο μιας λανθασμένης πολιτικής του παρελθόντος, η οποία και χρησίμευε στην εξέρευση εγχώριων κεφαλαίων για την κάληψη τοκοχρεωλυσίων τρεχουσών δανεικών αναγκών και όχι για ουσιαστική επένδυση αναπτυξιακού χαρακτήρα... enjoy!!!


Ερώτηση: Άραγε τα ασφάλιστρα κινδύνου (CDS) υπήρχαν τότε;;;
Απάντηση: Μαλλον όχι, τότε είμασταν όλοι σολιαλιστές και εμπιστευόμασταν το κράτος... μετά μας πήραν χαμπάρι οι ξένοι... τωρα που το σκέφτομαι αν δεν υπήρχαν οι έλληνες δεν θα είχαν δημιουργηθεί τα CDS... ακόμα και στην κερδοσκοπία πρώτοι!!!!!

Η Πολιτική πλευρά της Οικονομικής

«Οι Γερμανοί έχουν ξοδέψει την τελευταία 10ετία σφίγγοντας το ζωνάρι και βελτιώνοντας την ανταγωνιστικότητά τους, ενώ οι Έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι παίρνουν ακόμα 14 μισθούς τον χρόνο» - τηλεγράφημα 10BERLIN181 από τους Αμερικάνους στο γερμανικό Υπουργείο Οικονομικών (Φεβ. 2010) πηγή από τα Wikileaks - εφημ. "Καθημερινή"

Όπως έχει αναφερθεί και σε προηγούμενα άρθρα, η ανάμειξη 2 εκ διαμέτρου αντίθετων θεωριων μιας επιστήμης μπορεί να οδηγήσει σε καταστάσεις παραπλανητικές και μη - αναστρέψιμες. Σε μια κοινωνία σαν ένα σύνολο θεσμών, ανθρώπων, ηθών, θρησκειών αλλά κυρίως εθνικής αυτοκυριαρχίας, δεν είναι συνετό να αναμειγνύονται πολιτικές αποφάσεις ελαχίστου πολιτικού κόστους με αποφάσεις οικονομικού χαρακτήρα και τεραστίου κοινωνικού κόστους. Σε μία κοινωνία όπου πλέον οι πολιτικές ιδεολογίες έχουν μετατραπεί σε ένα είδος κράχτη για το νέο - φιλελεθευρισμό, το μόνο που έχει σημασία είναι μόνο η αποφυγή μιας ενδεχόμενης πολιτικής "ρετσινιάς" και η επίτευξη της επανεκλογής.

Τόσο η οικονομική επιστήμη όσο και η πολιτική ανήκουν στο ευρύτερο πεδίο της κοινωνιολογίας με έννοια ότι και οι 2 δρουν και αλληλεπιδρούν στο σύνολο μιας κοινωνίας ενώ μπορεί ακόμα και σε ειδικές περιπτώσεις να είναι και άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους. Η ουσία όμως είναι ότι, 2 φαινομενικά παρόμοιες κοινωνικές επιστήμες, έχουν αντίθετη σχέση μεταξύ τους όταν η θεωρία γίνεται πράξη. Ειδικά στην Ελλάδα έχουμε δει την τελευταία 30ετία το σύνολο των πολιτικών αποφάσεων να είναι εκ διαμέτρου αντίθετες με βασικούς κανόνες της οικονομικής και κατά συνέπεια την αλλοίωση της κοινωνίας τόσο σε οικονομικό επίπεδο (βλέπε την Ελλάδα του μνημονίου) όσο και σε κοινωνικό. Το πλέον κλασσικό παράδειγμα μιας τέτοιας καταστροφικής σχέσης πολιτικής - οικονομίας είναι η Γαλλία λίγο πριν το 1789, όπου τα απομεινάρια του "κολμπερισμού" σε συνδυασμό με το χρέος της Γαλλίας την περίοδο της βασιλείας του Λουδοβίκου του 16ου οδήγησε στην χρεωκοπία την Γαλλία και στο ξέσπασμα της Γαλλικής Επανάστασης.

Έτσι λοιπόν και στην Ελλάδα του 2011, η λανθασμένη πολιτική της λήψης διαρθρωτικών μέτρων, ίσως και μέτρων ακραίων μέν πολιτικώς αλλά οικονομικώς απολύτως σωστά, οδηγεί την χώρα σε ένα τέλμα κυκλικής ύφεσης με κίνδυνο την παραχώρηση και της ίδιας της αυτοκυριαρχίας της. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι βλέπουμε πως οι στόχοι του μνημονίου συνεχώς αποκλίνουν, η ελληνική κυβέρνηση λαμβάνει μέτρα βιαστικά και παράλογα κάθε φορά που επίκειται επίσκεψη της τρόικας ενώ μετά το πέρας των ομιλιών μπαίνει ξανά σε ένα νέο κύκλο νάρκης και όλα αυτά φυσικά οδηγούν και στις αλλεπάλληλες υποβαθμίσεις τύπου S&P και Moody's. Η αποφυγή της λέξης χρεωκοπία ήταν ηθελημένη διότι απέδιδε μια πολιτική "ρετσινιά" μόνιμου χαρακτήρα στους: πολιτικούς ενώ σε επίπεδο κοινωνίας μεσοπρόθεσμα θα ήταν εφιαλτική (αν και επιτακτική) αλλά όχι μόνιμη καθώς η ανάπτυξη θα επέστρεφε στο μέλλον.

Βλέπουμε λοιπόν πως η πολιτικές δημοσιονομικής προσαρμογής μέσω επεκτατικού φορολογικού σχεδίου και παράλληλης μείωσης των ωφέλιμων δαπανών του δημοσίου, με απώτερο σκοπό την επίτευξη πρωτογενών πλεονασμάτων στον προϋπολογισμό, οδηγεί σε αναστολή της οικονομικής δραστηριότητας αλλά και σε κυκλική ύφεση. Η κληρονομιά του μνημονίου θα είναι βαριά και αργά η γρήγορα θα αποδειχθεί ανεπαρκής και αστεία, πρόσφατο παράδειγμα η επίτευξη επιμήκυνσης του χρέους και αναπροσαρμογή των επιτοκίων δανεισμού της Ελλάδας (το πρώτο βήμα σε μια αναπόφευκτη αναδιάρθρωση του χρέους). Ειδικά για τα επιτόκια η τελευταία απόφαση της 25ης Μαρτίου ουσιαστικά θα είναι άκυρη μιας και η ΕΚΤ αποφάσισε την αύξηση τους κατά 1 ποσοστιαία μονάδα. Συμπέρασμα λοιπόν, η κυβέρνηση αν ήθελε να ενεργήσει ηρωικά θα διάλεγε το δρόμο της επίπονης αλλά και σίγουρης εξόδου από την κρίση δηλαδή να οδηγηθεί σε μια αναδιάρθρωση του χρέους παρά στην φαινομενικά ενίσχυση μιας πολιτικής επανεκλογής. 

Την λύση την περιγράφει πολύ καλά η Εφημερίδα "Καθημερινή" (στις 03/04/2011) όπου αναφέρει στο πρωτοσέλιδο: "Ένας από τους βασικούς λόγους που έχουμε φτάσει στο ναδίρ είναι το γεγονός ότι όλες οι κυβερνήσεις αρνούνται επίμονα να χρησιμοποιήσουν σε καίριες θέσεις μη πολιτικούς και ανθρώπους της αγοράς. Οι παραδοσιακοί πολιτικοί σπανίως διαθέτουν τεχνοκρατικές γνώσεις ή διοικητικές ικανότητες και συνήθως είναι προσηλωμένοι στην επανεκλογή τους και μόνο. Τα προβλήματα όμως της χώρας έχουν καταστεί εξαιρετικά δύσκολα και περίπλοκα. Απαιτούν ανθρώπους άλλου επιπέδου οι οποίοι πρέπει να τα καταλαβαίνουν, να μπορούν να σταθούν σε επαφές με την Ευρωπαϊκή Ένωση και άλλους στο εξωτερικό και, το κυριότερο, να μην σκέπτονται συνεχώς το πολιτικό κόστος κάθε κίνησής τους. Το πολιτικό σύστημα έφτασε στα όριά του και δεν μπορεί να διαχειρισθεί την κρίση εκτός αν αποφασίσει να ξεπεράσει τις φοβίες και τις ανασφάλειες του και να αναθέσει δύσκολες αποστολές σε σοβαρούς, μη κομματικούς, ανθρώπους".

(Πηγή εικόνας - http://3.bp.blogspot.com)

Προβολές σελίδας