(ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ)
Μέχρι τώρα, με βάση τα 2 προηγούμενα άρθρα, είδαμε ότι η επιλογή και η επιμονή σε μια αδιέξοδη οικονομική πολιτική οδηγεί σε στρέβλωση των βασικών μεγεθών μιας οικονομίας. Και εδώ πλέον εισέρχεται το ερώτημα τι θα μπορούσε να γίνει διαφορετικό;
Αν το θέμα εξεταστεί κυρίως και μόνο από οικονομικής απόψεως, την λύση την δίνει ίδια η θεωρία μέσω της εξίσωσης του εισοδήματος Y = C + I + G + X – M. Την πρώτη απάντηση την δίνει το Χ –Μ καθώς λογική «αναδεικνύω» τα ελληνικά προϊόντα και «προτιμώ» αυτά οδηγούν σε μείωση των εισαγωγών τουλάχιστον σε αγαθά τα οποία μπορούν να παραχθούν και εγχώρια (π.χ. ζαρζαβατικά, κρασί, λάδι, γάλα, τυροκομικά, κρέατα, βαμβάκι, καπνά κ.α.). Παράλληλα η υιοθέτηση μιας καμπάνιας διαφήμισης (κυρίως από μεριάς των αγροτικών συνεταιρισμών) και έντονης προώθησης των ελληνικών προϊόντων προς τα έξω καθώς επίσης και δημιουργία συγκριτικού πλεονεκτήματος μέσω της ειδίκευσης (π.χ. ηλιακή και αιολική ενέργεια, εκτροφή σαλιγκαριών – αποτελούν έδεσμα σε Γαλλία με τεράστια ζήτηση, καλλιέργεια μανιταριών και τυποποίησή τους κ.α. Για όλα αυτά υπάρχουν κοινοτικά κονδύλια που χρηματοδοτούν έως και 50% του κόστους της επένδυσης). Αυτά οδηγούν σε αύξηση των εξαγωγών και συνολικά σε εμπορικό πλεόνασμα (άρα Χ –Μ > 0).
Το κράτος θα πρέπει να εξορθολογήσει την λειτουργία του, αυτό σημαίνει πώς για να γίνει αποτελεσματικό θα πρέπει να καθιερώσει ένα πλαίσιο επενδύσεων τύπου fast track με κίνητρα την ελάχιστη γραφειοκρατία, την επιτάχυνση των διαδικασιών αξιολόγησης επενδυτικών σχεδίων και ελαστικότερους φορολογικούς συντελεστές. Μια σκέψη θα ήταν η μείωση του φόρου των επιχειρήσεων με παράλληλη όμως αύξηση των προσλήψεων (κατά το ποσό μείωσης του φόρου δηλ. π.χ. -5% στο φόρο +5% στις προλήψεις) με ελάχιστη σύμβαση 1 χρόνου (επιχειρησιακού τύπου σύμβασης). Επίσης για τον επαναπατρισμό των κεφαλαίων θα μπορούσε να υπάρξει κάποιος διακανονισμός με τις επιχειρήσεις ή τους μεγαλοκαταθέτες του τύπου – μείωση του φόρου καταθέσεων σε επίπεδα ανταγωνιστικά σε σχέση με την Ελβετία (ή με άλλους φορολογικούς παραδείσους) με αντάλλαγμα την αγορά, από μεριάς επιχειρήσεων και μεγαλοκαταθετών, εντόκων γραμματίων του ελληνικού δημοσίου 6μηνης (τουλάχιστον) διάρκειας με επιτόκιο χαμηλότερο από εκείνο της αγοράς. Με όλα αυτά τα μέτρα εξασφαλίζεται η αύξηση της κατανάλωσης (C) μέσω της αύξησης της απασχόλησης ενώ οι επενδύσεις (I) αποκτούν ένα ευέλικτο χαρακτήρα που επιταχύνει έτσι τους ρυθμούς ανάκτησης της αγοράς και αυξάνουν ακόμα περισσότερο την πιθανότητα θετικών ρυθμών ανάπτυξης.
Τέλος υπάρχει και το θέμα των δημοσίων δαπανών (G). Εδώ, όπως προαναφέρθηκε και παραπάνω, θα πρέπει να υπάρξει αναδιάρθρωση των δαπανών. Δυστυχώς το τεράστιο μέγεθος του δημοσίου τομέα κάνει επιτακτική την μείωση του μέσω μιας μορφής εφεδρείας που να συνοδεύεται από υποχρεωτική συνταξιοδότηση για τρίτη ηλικία π.χ. από 60 ετών και άνω, εθελοντική για μεσήλικες (από 50 ετών και άνω) ή υπαγωγή σε καθεστώς εφεδρείας με καταβολή του 60% του βασικού μισθού και τέλος για τις ηλικίες από 49 ετών και κάτω, εκτενής ετήσια αξιολόγηση των υπαλλήλων (στα πρότυπα του ιδιωτικού τομέα) με ανακατανομή τους σε όλη την επικράτεια σε φορείς και παραρτήματα υπηρεσιών που υπολειτουργούν (αποσυμφόρηση των υπηρεσιών των μεγάλων αστικών κέντρων). Φυσικά η χρηματοδότηση των μέτρων αυτών μπορεί, σε πρώτη φάση, να καλυφτεί μέσω βραχυχρόνιου δανεισμού (εντόκων γραμματίων δημοσίου) και από την συγκέντρωση κονδυλίων από την αποκοπή των επιδομάτων μπόνους ανωτάτων στελεχών των δημοσίων φορέων που όμως θα εξαιρεθούν από το καθεστώς της εφεδρείας. Η κατάργηση του θεσμού της μονιμότητας είναι επίσης επιτακτική καθώς η ανάγκη επιβίωσης σε ένα εργασιακό περιβάλλον ανταγωνιστικό αυξάνει την παραγωγικότητα, μειώνει την αδράνεια και κάνει τον δημόσιο τομέα περισσότερο ευέλικτο. Στο κομμάτι των ΔΕΚΟ, εδώ θα πρέπει να υπάρξει ένας βασικός διαχωρισμός όσο αφορά την κερδοφορία ή όχι των ΔΕΚΟ. Υπάρχουν 3 κατηγορίες εδώ: επιχειρήσεις & φορείς κερδοφόρες, ζημιογόνες και κάποιες που λειτουργούν στο επίπεδο του κόστους. Η διατήρηση των πρώτων είναι προφανής, για τις δεύτερες θα πρέπει να είτε να κλείσουν είτε να απορροφηθούν μερικώς (μερικές βασικές λειτουργίες τους κυρίως) από τις κερδοφόρες ενώ οι τελευταίες θα πρέπει να αναδιαρθρωθούν κυρίως μέσω της εκχώρησης του μάνατζμεντ σε ιδιώτες.
(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου