(ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ…)
Όπως αναφέρθηκε και στο προηγούμενο άρθρο, οι βασικές μεταβλητές της οικονομίας είναι η κατανάλωση (C), οι ιδιωτικές επενδύσεις (I), οι δημόσιες δαπάνες (G) και το εμπορικό πλεόνασμα (ή έλλειμμα) (X – M). Και τα τέσσερα αυτά μεγέθη έχουν θετική συναρτησιακή σχέση με το συνολικό παραγόμενο εισόδημα και δρώντας καταλυτικά το αυξάνουν (ή το μειώνουν σε περιόδους υφέσεων και κρίσεων όπου όλα τα μεγέθη φθίνουν) γεγονός που σηματοδοτεί ανάπτυξη (ή ύφεση) όπως ορίζει η εξίσωση Y = C + I + G + X – M. Προχωρώντας στην περίπτωση της Ελλάδας, παρατηρείται μια σειρά λανθασμένων πολιτικών σε οικονομικό κυρίως κομμάτι που οδηγούν στην τωρινή φάση, εκείνη της μνημονιακής εποχής όπου η ελληνική οικονομία συρρικνώνεται ολοένα και περισσότερο σε όλους τους τομείς και βυθίζεται ακόμα πιο βαθειά στην ύφεση.
Η αιτία του κακού φυσικά είναι μία από τις βασικές μεταβλητές στην θεμελιώδη εξίσωση του εισοδήματος, η μεταβλητή των δημοσίων δαπανών (G). Προκειμένου να περικοπούν οι δημόσιες δαπάνες – σπατάλες, λόγω δημοσιονομικής πειθαρχίας όπως ορίζει η τρόικα, γίνεται εντατικοποίηση της φορολογικής πολιτικής (μέσω αυξήσεων στο ΦΠΑ, μείωσης του αφορολογήτου ορίου, καταβολή έκτατης εισφοράς κ.α.) γεγονός που περιορίζει αρκετά την ροπή των καταναλωτών για κατανάλωση (C) λόγω μείωσης του εισοδήματός τους. Αντιστοίχως οι ελάχιστες καταθέσεις που σώζονται στις τράπεζες, με την φορολογική επιβάρυνση μειώνονται ακόμα περισσότερο οδηγώντας έτσι σε κλείσιμο της κάνουλας παροχής δανείων προς τις επιχειρήσεις και τελικώς την μείωση της μεταβλητής των επενδύσεων (I). Αποτέλεσμα το ΑΕΠ να μειώνεται συνεχώς μίας και όλη η διαδικασία έχει κυκλική επίδραση και δρα πολλαπλασιαστικά σε όλα τα μεγέθη της οικονομίας. Αυτό είναι και το βασικό επακόλουθο μιας πολιτικής που επιβάλλει δημοσιονομική πειθαρχία χωρίς όρους σε περίοδο κρίσης.
Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι στην βάση του κανονιστικό αλλά ουσιαστικό. Η οικονομία έχει ανάγκη από ρύθμιση και αναδιάρθρωση με σκοπό την επίτευξη θετικών ρυθμών ανάπτυξης αλλά και δημοσιονομικής πειθαρχίας μέσω της διατήρησης του επιπέδου των δημοσίων δαπανών σε κανονικά πλαίσια (βάση συνθήκης Μάαστριχτ). Για να γίνει αυτό πρέπει να σταματήσει ή να αναθεωρηθεί η λογική του μνημονίου. Το κούρεμα του χρέους κατά 50% δεν είναι από μόνο του λύση, αλλά αποτελεί μια «καλή» αρχή για να σχηματιστεί ένα γενικότερο πλαίσιο ανάπτυξης. Τα φορολογικά μέτρα πρέπει να σταθεροποιηθούν πλέον, πρώτον διότι με φθίνουσα την φορολογική ικανότητα του έλληνα μακροπρόθεσμα εξαλείφεται ο μοναδικός μηχανισμός εσόδων του κράτους, δεύτερον δεν αποδίδουν διότι ο μηχανισμός είσπραξης «μπάζει» και τρίτον, η λογική (κυρίως του Έλληνα) λέει πως όταν τα μέτρα γίνονται δυσβάσταχτα για την τσέπη, η ροπή για φοροδιαφυγή αυξάνεται. Γενικότερα ο οριζόντιος χαρακτήρας περικοπών που έχει το μνημόνιο πρέπει αν όχι να εγκαταλειφθεί τουλάχιστον να επαναδιαπραγματευθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου