Όταν το 1930 τα πρώτα θεμέλια της κευνσιανής θεωρίας έμπαιναν, άνοιγαν το δρόμο για την διέξοδο από το τρομερό οικονομικό κραχ του '29. Για τους οικονομολόγους η χρονιά του 1930 στην ουσία αποτέλεσε το σημείο μηδέν για την "αναδιάρθρωση" της οικονομικής θεωρίας και την δημιουργία ενός αυτόνομου πεδίου, εκείνου της μακροοικονομικής θεωρίας.
Όπως και στην φυσική, μέσω της θεωρίας της σχετικότητας του Αϊνστάιν, η αναπαράσταση της σύγχρονης θεωρίας έγινε μέσω της περίφημης εξίσωσης E = mc^2, έτσι και στην μακροοικονομική η εξίσωση του εγχώριου προϊόντος Y = C + I + G + (X - M), η οποία και περιγράφει το σύνολο της οικονομίας, έμελλε να γίνει έκτοτε μέχρι και σήμερα το σημείο αναφοράς οικονομικών πολιτικών που στηρίζονται περισσότερο σε δημοσιονομική πολιτική παρά σε νομισματική. Σύμφωνα λοιπόν με την εν λόγω εξίσωση, οι προσδιοριστικοί παράγοντες στην οικονομική ανάπτυξη μιας οικονομίας "ανοικτής" (συμπεριλαμβανομένου και του παράγοντα των εξαγωγών X - M) είναι η κατανάλωση (C), η ιδιωτική επένδυση (I), οι δημόσιες δαπάνες (G) και το εμπορικό πλεόνασμα (ή έλλειμμα για αρνητικό πρόσημο) (X - M). Πολλοί θα πουν: "πως είναι δυνατόν ένα δυναμικό μέγεθος όπως η οικονομία να περιγράφεται από μία τέτοια γραμμική εξίσωση;" Η απάντηση, ναι και όμως είναι.
Όπως είναι φυσικό μια οικονομία εξαρτάται από μια πλειάδα δυναμικών μεγεθών τα οποία όμως λειτουργούν απλώς σαν μέσα διαμόρφωσης των τιμών των βασικών συντελεστών της εξίσωσης του εισοδήματος. Η εν λόγω εξίσωση αποτέλεσε κύριο ρυθμιστικό όργανο των δημοσιονομικών πολιτικών που ακολουθήθηκαν μεταπολεμικά, ενώ σαν θεωρία αποτέλεσε τη βάση για τις προγραμματικές δηλώσεις τις πλειοψηφίας των σοσιαλιστικών κυβερνήσεων στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης. Ειδικά μετά από την Ευρωπαϊκή Οικονομική Ενοποίηση και την είσοδο της Ελλάδας στο ΕΥΡΩ, η δημοσιονομική πολιτική αποτέλεσε τον μοναδικό άξονα οικονομικής πολιτικής μιας και ο νομισματικός έλεγχος πέρασε πλέον στα χέρια της ΕΚΤ. Το αποτέλεσμα όμως απ’ ότι φαίνεται είναι μάλλον απογοητευτικό και αυτό διότι (όπως πολλές φορές έχει υποστηριχθεί μέσω της παρούσας σελίδας) η ελληνική οικονομική πολιτική αποτέλεσε ένα κακό παράδειγμα δημοσιονομικής πολιτικής.
Όπως είναι ήδη γνωστό, πολλοί είναι αυτοί που φωνάζουν ανάπτυξη και όχι άλλα φορολογικά μέτρα. Είναι τραγικό το γεγονός όμως πως οι περισσότεροι εταίροι μας εντός της ΕΕ αγνοούν έναν απαράβατο κανόνα της οικονομικής πολιτικής, ανάπτυξη έρχεται μέσω γερών βάσεων και στήριξης των οικονομικών στρωμάτων και των ασκούντων την παραγωγική διαδικασία. Η φορολογική εξάντληση με σκοπό την δημοσιονομική πειθαρχία οδηγεί σε περαιτέρω ύφεση και σε αφανισμό των βάσεων μιας οικονομίας. Η εξίσωση Y = C + I + G + (X - M) τα περιγράφει όλα αυτά ως εξής: διατήρηση της φορολογίας σε υψηλά επίπεδα για τα έσοδα του κράτους αποδυναμώνει την κατανάλωση C, η παράλληλη φορολόγηση των μικρομεσαίων επιχειρήσεων (που συνδέονται άμεσα με την πρωτογενή κατανάλωση), σε συνδυασμό με την μείωση του ρυθμού των επενδύσεων fast track από μεγαλύτερες επιχειρήσεις, μειώνει περαιτέρω τις επενδύσεις I, ενώ η επιμονή στην δημοσιονομική πειθαρχία και το συμμάζεμα του δημοσίου τομέα – επηρεάζοντας ακόμα και τις ωφέλιμες δαπάνες συρρικνώνει και τον παράγοντα C αφήνοντας τέλος μόνο το εμπορικό πλεόνασμα X - M να κάνει την διαφορά το οποίο πλεόνασμα, απουσίας μίας ενιαίας εμπορικής προώθησης των ελληνικών προϊόντων, δεν μπορεί να συνεισφέρει επαρκώς στην οικονομική ανάπτυξη.
( ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ…)
