"Το καλύτερο φρούριο που υπάρχει είναι να μην είναι κανείς μισητός στο λαό γιατί, ακόμα κι αν έχεις φρούρια, και ο λαός σε μισεί, αυτά δεν θα σε σώσουν." - Ν. Μακιαβέλι "Ο Ηγεμόνας" (1531)
Από την πρώτη φορά που ξεκίνησε το παρόν blog, βασικό μανιφέστο του αποτέλεσε η αντίληψη ότι θα σχολιάζονται μόνο θέματα που άπτονται οικονομικού ενδιαφέροντος ενώ παράλληλα θα έμενε έξω από πολιτικές θέσεις και καλούπια. Εντούτοις, το ενδιαφέρον που εμφάνισαν οι χθεσινές εκλογικές αναμετρήσεις, σε επίπεδο αυτοδιοίκησης, έκαναν επιτακτική την εφαρμογή ενός συγγραφικού ελιγμού (αν και πρόσκαιρου) προς το κομμάτι της πολιτικής ανάλυσης. Τα εναρκτήρια στοιχεία θεωρώ πως ήταν κυρίως 2: πρώτον το επίπεδο της γενικής αποχής που έφτασε το 40% πανελλαδικά και δεύτερον τα τραγικά ποσοστά που συγκέντρωσαν τα 2 μεγάλα κόμματα. Αν και μία στατιστική ανάλυση με ποσοστά θα φαινόταν ελκυστική εδώ, η γενική ιδέα και εντύπωση του αποτελέσματος την καθιστά περιττή αν όχι βαρετή, μιας και τα νούμερα απλώς επιβεβαιώνουν κάτι το οποίο ήταν ήδη κοινό μυστικό προεκλογικά.
Όσο αφορά το επίπεδο της αποχής (παρόμοιας σε επίπεδο εθνικών εκλογών), εκπλήσσομαι όταν ακούω αρκετούς, φαινομενικά έγκριτους, δημοσιογράφους να μοιάζουν ξαφνιασμένοι με το 40%. Το εν λόγω νούμερο δεν αποτελεί και δεν θα έπρεπε να αποτελεί έκπληξη στους διάφορους καναλοφάγους πολιτικούς αναλυτές - "φωστήρες" για τον απλούστατο λόγο ότι, στην Ελλάδα πλέον ο μέσος ψηφοφόρος δεν ψηφίζει (και για την ακρίβεια δεν ψήφιζε ποτέ) με βάση το καλό του δήμου ή της περιφέρειας αλλά ψηφίζει με τελείως κομματικά κριτήρια. Σαφώς ένα αποτέλεσμα της ασύστολης προπαγάνδας και επιμονής των μεγάλων κομμάτων να δίνουν χρώμα εξουσίας στην οποιοδήποτε θέση ή κοινωνικό λειτούργημα - αξίωμα. Οι Έλληνες στο έτος 2010, στην Ελλάδα του μνημονίου,στην χώρα οπού οι "ηγέτες" της θέτουν παράλογα και αδικαιολόγητα διλήμματα πρόωρων εκλογών, σε μια τέτοια Ελλάδα λοιπόν, καλούνται να διαλέξουν μεταξύ κάποιον δημάρχων - περιφερειαρχών που έχουν προσφέρει έργο, και πολιτικής στήριξης ή όχι του κυβερνητικού έργου. Όταν κάποιος μπαίνει στο δίλημμα: "να ψηφίσω τον δήμαρχο που αναβάθμισε τον δήμο μου αλλά υποστηρίζεται από την κυβερνώσα παράταξη - ή με την ψήφο αυτή θα δώσω και ψήφο εμπιστοσύνης σε μια κυβέρνηση που δεν ξέρει να ασκήσει ουσιαστική πολιτική;" και ειδικότερα από την στιγμή που γίνεται ό συσχετισμός από τα κόμματα, αν και λανθασμένα, της ψήφου εμπιστοσύνης στην τοπική αυτοδιοίκηση ως ψήφο στην κυβέρνηση, το αποτέλεσμα θα είναι η μέση οδός, δηλαδή η λύση της αποχής.
Η αποχή λοιπόν ήταν και στην ουσία η βασική συνιστώσα για την αποδυνάμωση των κομμάτων και την τραγική εικόνα που εμφάνισαν σε ποσοστά. Ενδεικτικά, τα 2 μεγάλα κόμματα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ μαζί σαν άθροισμα συγκέντρωναν μέχρι χθες βράδυ μόλις το 38,9% του εκλογικού σώματος. Αποτέλεσμα που μεταφράζεται ως, καταψήφιση του γενικότερου πολιτικού σκηνικού και παράλληλα την αποστροφή από το κέντρο του δικομματισμού και την επιλογή άλλων πολιτικών ιδεών. Ίσως αυτές οι εκλογές να χαράξουν και ένα καινούργιο δρόμο πολιτικής μιας και πλέον η θεωρία που ήθελε 2 αντίπαλα κόμματα να κερδίζουν τις εκλογές με το να κερδίζουν τον μέσο ψηφοφόρο, καταρρίπτεται. Φυσικά τα 2 μεγάλα κόμματα, συνεχίζουν να ζουν σε ένα εκλογικό όνειρο και σε μια ουτοπία όπου ο καθένας ερμηνεύει και διαφορετικά το αποτέλεσμα. Σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος παραδέχεται ότι έχει εισπράξει το μήνυμα αλλά κάθε φορά η ψήφος των πολιτών διαψεύδει. Τα εν λόγω ποσοστά θα ήταν, ενδεχομένως ακόμα χειρότερα εάν δεν υπήρχε και κάποιος βαθμός πόλωσης από τις αντίπαλες πλευρές και το πιο σημαντικό ακόμα, το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι σε ύφεση, μια δήλωση από μεριάς πολιτών καταψήφισης του συνολικού κυβερνητικού έργου σίγουρα θα οδηγούσε σε ύφεση πολιτικής και ενδεχομένως σε επαναφορά συζητήσεων σχετικά με αναδιάρθρωση του χρέους.
Σε τελική ανάλυση, μπορεί ο Παπανδρέου να βγαίνει νικητής στα σημεία και κυρίως εξαιτίας του παράλογου διλήμματος (ίσως και εκβιασμού) που έθεσε στην χώρα, αλλά σίγουρα η μείωση της ψαλίδας στις 2% μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ όπως επίσης και το 40% αποχής, δηλώνουν παράλληλα ότι το πολιτικό σκηνικό αλλάζει και μάλιστα ριζικά. Ο μέσος ψηφοφόρος πλέον δεν δίνει ψήφο αυθαίρετα στο αντίπαλο κόμμα προκειμένου να δείξει προς το κυβερνών διαμαρτυρία, άλλα αρχίζει και βλέπει προς άλλες εναλλακτικές πολιτικές δυνάμεις ή απέχει εντελώς από την διαδικασία. Και με τις 2 στρατηγικές ο μέσος ψηφοφόρος έχει ήδη καταφέρει ένα καίριο πλήγμα προς τον δικομματισμό και αρχίζει να δημιουργεί μια ιδέα δημοκρατίας πλατωνικών βάσεων και όχι ολιγαρχικών. Ας το καταλάβουν λοιπόν αυτό τα 2 μεγάλα κόμματα και ας βγουν από τον λήθαργο και την νιρβάνα που προσφέρει η εξουσία, ας καταλάβουν πως οι συντριπτικές εκλογικές νίκες και οι περίοδοι των μεγάλων υποσχέσεων έχουν παρέλθει και πως αυτές οι εποχές αποτελούν πλέον... όνειρο εκλογικής νυκτός.
